Stuk voor stuk bekende en succesvolle films en duo's. En wat deze films juist tot het succes leidt, zijn de slimme tegenstellingen die gebruikt zijn. De ene is dik en de andere dun, dom en slim, lang en kort, grappig en serieus, sterk en slim, geek en populair, gehandicapt en 'normaal' en ga zo maar door. Het blijkt een gouden formule te zijn, en het wordt in een filmscript graag gebruikt wordt. Het zorgt voor humor, sympathie en gekke en interessante situaties. En dat is wat mensen willen zien. Het verkoopt.
Veel van deze voorbeelden zijn oudere films, maar ook op de dag van vandaag wordt het veelvuldig gebruikt. Zo is dé filmsensatie van 2011/2012 het perfecte voorbeeld. May I present you: Intouchables.
Deze film was in Frankrijk de meest bekeken film en staat inmiddels op de 3e plaats van de meest bezochte films van 2012 met 19 miljoen bezoekers. Ook in Nederland was deze film een grote hit en kwamen meer dan een miljoen mensen deze twee vrienden op het grote doek bewonderen.
Maar wat maakt deze film nou zo goed?
De film vertelt het waargebeurde verhaal over een gehandicapte en rijke zakenman die aan zijn rolstoel gekluisterd zit en de zwarte verpleger uit de achterstandswijk van Parijs. Een onmogelijke combinatie lijkt het, maar niets is minder waar. Deze twee tegenpolen ontwikkelen een bijzondere vriendschap. Een vriendschap met een lach en een traan.
Het mooie aan deze film is dat de tegenstrijdigheden in de film ontzettend groot zijn, op alle mogelijke vlakken. Een groter contrast tussen twee mensen is haast onvoorstelbaar.
Ten eerste de huidskleur. Een zwarte (Driss) en een blanke man (Phillipe), een klassieker maar het blijft populair. Wat daarbij ook erg cliché is en terugkomt in de film is dat de zwarte man Driss in eerste instantie een uitkeringstrekker is. Werken vindt hij vies en hij komt alleen voor het krabbeltje zodat hij weer van zijn uitkering kan leven. De blanke man is een rijke stinkerd, een leven lang hard gewerkt om een kast van een huis te kunnen kopen en in luxe te leven. Hierdoor ontstaat er al een kloof tussen beide mannen, waarbij in het begin van de film wordt gedacht dat de Driss niet de juiste persoon is om deze gehandicapte man te verzorgen. Het mooie is dat deze tegenstelling in de film (en blijkbaar in het echt, want het is een waargebeurd verhaal) ervoor heeft gezorgd dat de Phillipe juist voor Driss kiest. Driss blijkt een persoon te zijn die een man als Philippe aanvult en nodig heeft: geen medelijden en een directe aanpak met een dosis goede humor.
Daarnaast komen een aantal verschillen in cultuur en levensstijl naar voren die hilarisch zijn. Driss is een donkere man met een passie voor funk/disco muziek zoals Kool and The Gang, hoeren, jointjes roken en hangen op straat. En Philippe houdt van kunst en opera. Driss is direct en aanwezig, terwijl Philippe een rustige, serieuze en een man met klasse is. Driss is de donkere man die je eerst niet zag zitten, maar langzaam respect voor krijgt naar mate de film volgt.
Het mooie aan deze film is dat de tegenstrijdigheden in de film ontzettend groot zijn, op alle mogelijke vlakken. Een groter contrast tussen twee mensen is haast onvoorstelbaar.
Ten eerste de huidskleur. Een zwarte (Driss) en een blanke man (Phillipe), een klassieker maar het blijft populair. Wat daarbij ook erg cliché is en terugkomt in de film is dat de zwarte man Driss in eerste instantie een uitkeringstrekker is. Werken vindt hij vies en hij komt alleen voor het krabbeltje zodat hij weer van zijn uitkering kan leven. De blanke man is een rijke stinkerd, een leven lang hard gewerkt om een kast van een huis te kunnen kopen en in luxe te leven. Hierdoor ontstaat er al een kloof tussen beide mannen, waarbij in het begin van de film wordt gedacht dat de Driss niet de juiste persoon is om deze gehandicapte man te verzorgen. Het mooie is dat deze tegenstelling in de film (en blijkbaar in het echt, want het is een waargebeurd verhaal) ervoor heeft gezorgd dat de Phillipe juist voor Driss kiest. Driss blijkt een persoon te zijn die een man als Philippe aanvult en nodig heeft: geen medelijden en een directe aanpak met een dosis goede humor.
Daarnaast komen een aantal verschillen in cultuur en levensstijl naar voren die hilarisch zijn. Driss is een donkere man met een passie voor funk/disco muziek zoals Kool and The Gang, hoeren, jointjes roken en hangen op straat. En Philippe houdt van kunst en opera. Driss is direct en aanwezig, terwijl Philippe een rustige, serieuze en een man met klasse is. Driss is de donkere man die je eerst niet zag zitten, maar langzaam respect voor krijgt naar mate de film volgt.
Dit alles bij elkaar is de formule van de hele film. Zonder tegenstellingen stelt het niks voor, is de humor weg en slaat het de plank volledig mis. Als Driss ook een blanke was geweest met een goed inkomen en dezelfde interesses, zou er geen ruk aan zijn dus. Geen succes, geen miljoenen bezoekers en geen hoge omzet. Nee, dan zou deze film gewoon tussen het puin op de stort liggen.
Ondanks alle cliché tegenstellingen één van mijn favoriete films die ik kan blijven kijken, juist omdat ze zó verschillend zijn maar elkaar ontzettend goed aanvullen. De film raakt precies de goede snaar. Het ontroert en het laat je lachen op hetzelfde moment. Het verwarmt je met warmte terwijl je met een lach op je gezicht en een traan in je oog aan het kijken bent. Het voelt echt, en dat is knap gedaan.
Heb je 'm nog niet gezien? DOE DAT DAN ALS DE VLIEGENDE BLIKSEM. I promise, je krijgt geen spijt.
Ondanks alle cliché tegenstellingen één van mijn favoriete films die ik kan blijven kijken, juist omdat ze zó verschillend zijn maar elkaar ontzettend goed aanvullen. De film raakt precies de goede snaar. Het ontroert en het laat je lachen op hetzelfde moment. Het verwarmt je met warmte terwijl je met een lach op je gezicht en een traan in je oog aan het kijken bent. Het voelt echt, en dat is knap gedaan.
Heb je 'm nog niet gezien? DOE DAT DAN ALS DE VLIEGENDE BLIKSEM. I promise, je krijgt geen spijt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten